Τα παιδιά της «ύφεσης» δίπλα στον ασύλληπτο πλούτο

Τα παιδιά της «ύφεσης» δίπλα στον ασύλληπτο πλούτο

Σε 41 από τις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου ζουν 76,5 εκατομμύρια παιδιά κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με την τελευταία Εκθεση της UNICEF. Μάλιστα 2,6 εκατ. περισσότερα παιδιά έχουν βυθιστεί κάτω από το όριο της φτώχειας στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου από το 2008 μέχρι σήμερα. Η Εκθεση του Ερευνητικού Κέντρου της UNICEF Innocenti «Τα παιδιά της ύφεσης: Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην παιδική ευημερία στις πλούσιες χώρες» κατατάσσει 41 χώρες του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, ανάλογα με το αν τα επίπεδα της παιδικής φτώχειας έχουν αυξηθεί ή μειωθεί από το 2008. «Η πλειοψηφία των χωρών στράφηκαν απότομα σε περικοπές στους προϋπολογισμούς, με αρνητικό αντίκτυπο στα παιδιά», σημειώνεται.

***

Ανάμεσα σε άλλα, τα ευρήματα της Εκθεσης φανερώνουν:

• Σε 23 από τις 41 χώρες η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί από το 2008. Στην Ιρλανδία, την Κροατία, τη Λετονία, την Ελλάδα και την Ισλανδία, τα ποσοστά αυξήθηκαν κατά περισσότερο από 50%.
• Στην Ελλάδα, το 2012 το μέσο οικογενειακό εισόδημα των νοικοκυριών με παιδιά βυθίστηκε στα επίπεδα του 1998 - το ισοδύναμο της απώλειας 14 χρόνων εισοδηματικής προόδου. Ομοίως, η Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο και η Ισπανία έχασαν μια δεκαετία, η Ισλανδία έχασε 9 χρόνια και η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Πορτογαλία έχασαν 8 χρόνια.
• 7,5 εκατ. νέοι στην ΕΕ ηλικίας 15 - 24 ετών βρίσκονταν το 2013 εκτός εκπαίδευσης, απασχόλησης ή κατάρτισης.
• Στις ΗΠΑ, το 2012, 24,2 εκατ. παιδιά ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας, αύξηση κατά 1,7 εκατ. από το 2008. Η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί σε 34 από τις 50 πολιτείες από την έναρξη της κρίσης, και μάλιστα έχει αυξηθεί περισσότερο σε αυτήν τη συγκυρία σε σύγκριση με την περίοδο της ύφεσης του 1982.

Συγκλονίζουν τα στοιχεία όταν παρουσιάζονται συγκεντρωμένα. Περισσότερο όμως συγκλονίζουν όταν παρουσιάζονται δίπλα σε ασύλληπτα νούμερα για την αύξηση του πλούτου. Διότι στην καπιταλιστική κρίση ο πλούτος δεν εξανεμίζεται, η κερδοφορία δε σταματάει. Η κρίση δεν πλήττει τους μονοπωλιακούς ομίλους, οι κυβερνήσεις δεν προχωρούν σε «απότομες περικοπές στους προϋπολογισμούς» ως αναγκαίο κακό, αλλά τσακίζουν τους λαούς για να δώσουν περισσότερα στο κεφάλαιο, για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, η κερδοφορία, για την εξοικονόμηση κρατικού χρήματος για καπιταλιστικές επενδύσεις.

***

Ετσι, την ίδια ώρα που δεκάδες εκατομμύρια παιδιά στις ανεπτυγμένες χώρες υποφέρουν από τη φτώχεια, δεν έχουν εξασφαλισμένη ούτε μια μπουκιά φαΐ στο στόμα τους, ούτε σχολείο, ζεστασιά, παιχνίδι, ο πλούτος παγκοσμίως, παρά την κρίση, έφτασε το 2013 στα 263 τρισ. δολάρια, σύμφωνα με την Credit Suisse. Στην έρευνα που παρουσιάζει κάθε χρόνο η ελβετική τράπεζα, καταγράφεται αύξηση του παγκόσμιου πλούτου κατά 8,3% σε σχέση με το 2012. Σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ο πλούτος αυξήθηκε πάνω από 10%, παρά την κρίση. Το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου συγκεντρώνεται στη Βόρεια Αμερική (34,7%) και ακολουθεί η Ευρώπη (32,4%) και τρίτη η Ασία (18,9% χωρίς την Κίνα). Τα μεγέθη είναι ασύλληπτα και δείχνουν σε ποιο επίπεδο έχουν φτάσει σήμερα οι παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, τον πλούτο αυτόν τον συγκεντρώνουν στα χέρια τους μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, σε κάθε ήπειρο και σε κάθε κράτος χωριστά, και όχι βέβαια οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο, που είναι και οι μοναδικοί που τον παράγουν.
Να η μεγάλη αντίφαση του σάπιου καπιταλισμού: Σύμφωνα με την τράπεζα, αν ήταν δυνατό να μοιραστεί ο παραγόμενος πλούτος ισομερώς, κάθε ενήλικος κάτοικος του πλανήτη θα έπαιρνε 56.000 δολάρια για το 2013! Ομως τον πλούτο τον κατέχει όχι αυτός που τον παράγει, αλλά αυτός που είναι ιδιοκτήτης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, δηλαδή τα μονοπώλια, οι μέτοχοι των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, το κεφάλαιο. Ετσι η πραγματικότητα λέει ότι εκατοντάδες εκατομμύρια φτωχοδιάβολοι σε όλο τον πλανήτη δεν έχουν τα στοιχειώδη ούτε για να επιβιώσουν...

Ε.Μ.Σ.

28 ΟΚΤΩΒΡΗ

Μέσα στη ναζιστική σκλαβιά ορθώθηκε το ανάστημα του αδούλωτου λαού για την αποτίναξη του φασιστικού ζυγού, για την εθνική απελευθέρωση και την αναδημιουργία της Ελλάδας:

«Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…). Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα’ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας»

 (Από το ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, γραμματέα του ΚΚΕ, 31 Οκτώβρη 1940)
   Η 28^η Οκτωβρίου είναι η ημέρα μνήμης και τιμής για τους πραγματικούς πατριώτες, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά. Και ο όρκος τους ήταν αυτός:

   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού καιυπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του»

    (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).
Αλλά και τότε δεν έλειψαν εκείνοι που βρέθηκαν απέναντι στον ελληνικό λαό. Εκείνοι που βγήκαν από τις τάξεις του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και τα χωριά. Υπήρχαν οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…
Τότε, στις 29 Οκτώβρη του 1944, την ώρα που οι απόντες και οι άκαπνοι από τον αγώνα ενάντια στον φασισμό επέστρεφαν στην Ελλάδα συνοδεύοντας τον Σκόμπυ, ο Άρης Βελουχιώτης, μιλώντας στην απελευθερωμένη Λαμία παρουσίαζε την πολιτική του ΕΑΜ εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ και τόνιζε: «Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε».
 Σε εκείνη την ιστορική ομιλία ανάμεσα στα άλλα έλεγε:

Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. 

    Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

 Όταν έξαφνα στα 1929 - 31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

    Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

    Μας κατηγορούν επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι "ηθικοί", που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή!

Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του (...).

    Όταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύουνται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή (...)».

    Έτσι ήταν τότε τα πράγματα.
 Είναι υπόθεση του καθενός να απαντήσει αν εκείνο το ερώτημα - «Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;» - ισχύει και σήμερα…
 

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ-(Και στην ΕΥΔΑΠ).

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ

Το παράδειγμα του κατώτατου μισθού

Ρεαλιστικός δρόμος για την εργατική τάξη είναι ο δρόμος της μαχητικής οργάνωσης, της αντεπίθεσης για την ικανοποίηση των αναγκών της

Το τελευταίο διάστημα οι λέξεις «ελάχιστο» και «κατώτατο» δεσπόζουν στον πολιτικό λόγο των δύο βασικών πόλων του αστικού πολιτικού συστήματος, της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Ελάχιστο εισόδημα εγγυάται ο Σαμαράς, αυξημένο κατώτατο μισθό εγγυάται ο Τσίπρας.

Ο πολύχρωμος θίασος των υπηρετών της αστικής τάξης αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει το λαό ώστε να μειώνει συνεχώς τις απαιτήσεις του, να θεωρεί εξωπραγματική κάθε διεκδίκηση της ανάκτησης των μεγάλων απωλειών που είχε την περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, να καθηλώνει τις προσδοκίες του μόνο στα ζητήματα στοιχειώδους επιβίωσης και στον περιορισμό της ακραίας φτώχειας.
Αυτή η στοχευμένη αστική «εκπαίδευση» βοηθά να εδραιωθεί η λογική της ταξικής συνεργασίας, της στοίχισης του εργατικού κινήματος πίσω απ' το λάβαρο της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. Καλλιεργεί την αυταπάτη μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους, όπου θα δοθούν περισσότερα ψίχουλα στο λαό από τα αυξανόμενα κέρδη των μεγάλων ομίλων.
Η χρονική στιγμή που η αστική πολιτική στην Ελλάδα εστιάζει στο ελάχιστο, στο κατώτατο δεν είναι τυχαία. Βρισκόμαστε σε φάση ύφεσης της κρίσης, σχετικής σταθεροποίησης μετά τη βαθιά καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, όπου διαφαίνονται κάποια σημάδια μετάβασης της ελληνικής οικονομίας προς την αναιμική ανάκαμψη.
Φυσικά υπάρχουν σημαντικοί παράγοντες που μπορούν να καθυστερήσουν και να ανακόψουν προσωρινά αυτήν την πορεία (π.χ., η νέα ύφεση στην Ευρωζώνη, η πορεία της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα). Ομως, η άρχουσα τάξη παίρνει έγκαιρα τα μέτρα της για το προσεκτικό ψαλίδισμα των προσδοκιών και των απαιτήσεων της εργατικής τάξης, με τρόπο που δε θα κλονίζει τις λαϊκές αυταπάτες.

Φανεροί και κρυφοί στόχοι της ελάχιστης εγγυημένης εξαθλίωσης

Ακόμα κι αν προχωρήσει απρόσκοπτα η μετάβαση προς μια αναιμική ανάκαμψη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχιστεί.
Οι θυσίες της εργατικής τάξης στο βωμό της ανταγωνιστικότητας δεν πρόκειται να σταματήσουν. Ο προσανατολισμός της αστικής πολιτικής για αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, για φτηνότερη εργατική δύναμη, ώστε να συγκρατηθεί η τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους των μονοπωλίων, είναι φυσικά σταθερός. Δεν πρόκειται για ελληνική πρωτοτυπία. Αφορά τις στρατηγικές κατευθύνσεις που εφαρμόζονται σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, όπως η στρατηγική «Ευρώπη 2020».
Οποιος αμφιβάλλει μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι η σημερινή δυναμική ανάπτυξης του τουρισμού στην Ελλάδα δε συνοδεύτηκε από ανάκτηση των μεγάλων απωλειών των εργαζόμενων του κλάδου. Οι μειωμένοι μισθοί και η επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων παραμένουν.
Γενικότερα, η σημαντική βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας την τελευταία τριετία στηρίχτηκε ακριβώς στην κατεδάφιση των πραγματικών μισθών, των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Σε διεθνές επίπεδο, η ανάκαμψη της οικονομίας των ΗΠΑ την περίοδο 2010 - 2013 δεν ωφέλησε την εργατική τάξη. Σύμφωνα με στοιχεία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (FED), το μέσο εισόδημα των λαϊκών νοικοκυριών υποχώρησε κατά 5%, ενώ αυξήθηκε κατά 2% για τα πλουσιότερα νοικοκυριά (το ανώτερο 10% του συνόλου).
Γι' αυτό και η αστική πολιτική θέλει να επικεντρωθεί η πολιτική αναζήτηση και οι όποιες λαϊκές προσδοκίες μόνο στο ζήτημα του περιορισμού της ακραίας φτώχειας, της συγκράτησης της απόλυτης εξαθλίωσης.
Ετσι θα μπορέσει να αξιοποιήσει, με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για το κεφάλαιο, τη μεγαλύτερη διαχειριστική ευελιξία της σε μια επόμενη περίοδο αναιμικής ανάκαμψης. Θα συνεχίσει να καλλιεργεί αυταπάτες ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη θα οδηγήσει τελικά στη συνολική λαϊκή ευημερία, με αφετηρία την άμεση βελτίωση των πιο αδικημένων κοινωνικών ομάδων της απόλυτης εξαθλίωσης.
Ταυτόχρονα, θα αξιοποιεί τα ίδια της τα θύματα ακραίας φτώχειας, για να συνεχίσει την επίθεση στον κύριο όγκο των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων.
Ετσι, στο όνομα της αντιμετώπισης της υψηλής ανεργίας, προχωρά η αστική επίθεση στους μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις.
Στο όνομα της στήριξης των ανασφάλιστων και της πρόσφατης απώλειας της ασφαλιστικής ικανότητας εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων, δρομολογείται η κατεδάφιση όσων κοινωνικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει. Ο αστικός προσανατολισμός αποκαλύπτεται. Το κράτος θα εγγυάται μια ελάχιστη κατώτατη σύνταξη πείνας και ο κορμός της κοινωνικής ασφάλισης θα περάσει ολοκληρωτικά στον περιβόητο δεύτερο πυλώνα των ιδιωτικών ομίλων και των επαγγελματικών ταμείων, στη βάση της ανταποδοτικότητας, της πλήρους εμπορευματοποίησης.
Ετσι, η αστική κυβέρνηση, σημερινή κι επόμενη, θα συνεχίσει απρόσκοπτα τη στήριξη της κερδοφορίας και των επενδύσεων των μονοπωλιακών ομίλων και ταυτόχρονα θα περιορίζει την ακραία φτώχεια, με νέα αφαίμαξη των υπόλοιπων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων.

Το παράδειγμα του κατώτατου μισθού

Η συγκεκριμένη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για αποκατάσταση του κατώτατου μηνιαίου μισθού στα 751 ευρώ αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα υλοποίησης της συγκεκριμένης αστικής πολιτικής. Η πρόταση αυτή αποτελεί αιχμή των προγραμματικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ και συνοδεύεται από προπαγανδιστικές διακηρύξεις για αποκαθήλωση της πολιτικής της λιτότητας, του μνημονίου, για «ανάκτηση της εργασίας».
Τι εγγυάται, όμως, στην πραγματικότητα;
Τι εξασφαλίζει αυτή η εγγύηση του ΣΥΡΙΖΑ για όσους δουλεύουν με μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, ελαστικές εργασιακές σχέσεις και παίρνουν το 50% του βασικού μισθού; Σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας, οι νέες προσλήψεις με ευέλικτες μορφές απασχόλησης εκτινάχθηκαν από 21% των συνολικών προσλήψεων το 2009 στο 46,4% το 2013. Τι εξασφαλίζει, επίσης, η εγγύηση του ΣΥΡΙΖΑ για τους άνεργους που θα ξεπερνούν σίγουρα το 25% και το 2015 και ιδιαίτερα για τους μακρόχρονα άνεργους, καθώς και για τους 500.000 αδήλωτους εργαζόμενους;
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι για το μεγάλο τμήμα των μισθωτών εργαζομένων ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εγγυάται ουσιαστικά τίποτα, ούτε καν το 13ο και 14ο μισθό. Πρόκειται για όλους αυτούς που προσπαθούν να συντηρήσουν την οικογένειά τους με 850 έως 1.000 ευρώ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ για το 2013, το 22,9% των μισθωτών αμείβεται με 1.000 - 1.500 ευρώ και το 14,5% με 750 - 1.000 ευρώ.
Μια αποσπασματική αύξηση του κατώτατου μισθού, χωρίς συνολικό πλαίσιο ανάκτησης των απωλειών της εργατικής τάξης, εύκολα μπορεί ν' αξιοποιηθεί για να συμπιεστεί προς τα κάτω ο μέσος μισθός, όπως δείχνει η πείρα σ' άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ. Ο μέσος πραγματικός μισθός έχει ήδη μειωθεί κατά 21% την περίοδο 2009 - 2013.
Δεν πρόκειται για πρόταση ριζοσπαστικής κατεύθυνσης αλλά για προσαρμογή της αστικής αντιλαϊκής διαχείρισης στις νέες ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σε κατοχύρωση κατώτατου μισθού 1.400 ευρώ προχώρησε πρόσφατα ακόμα και η κυβέρνηση της Μέρκελ (χριστιανοδημοκρατών - σοσιαλδημοκρατών) στη Γερμανία.

Εναλλακτικές μορφές αύξησης της εκμετάλλευσης

Τα μονοπώλια διαθέτουν πολλά όπλα, πολλές μορφές για ν' αυξήσουν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και την κερδοφορία τους.
Αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς μείωση, ακόμα και με μικρή αύξηση του ονομαστικού μισθού για ένα μέρος της εργατικής τάξης. Το κεφάλαιο αξιοποιεί το μέτρο της αύξησης του χρόνου εργασίας για να πάρει ο εργάτης τον ίδιο ονομαστικό μισθό. Ετσι, για παράδειγμα, σε μεγάλες φαρμακαποθήκες η εργοδοσία προσπαθεί τώρα να επιβάλει την επέκταση της εργασίας στο Σαββατοκύριακο και όχι τη μείωση του ονομαστικού μισθού.
Αντίστοιχα, τα μονοπώλια μπορούν ν' αυξήσουν την εντατικοποίηση των εργαζομένων και την αύξηση της ψαλίδας ανάμεσα στην παραγωγικότητα και το μισθό. Γι' αυτό σε δυναμικούς κλάδους, όπως οι όμιλοι των τηλεπικοινωνιών, αλλά και στις κρατικές υπηρεσίες εστιάζουν σήμερα περισσότερο στη σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας παρά στη μείωση του ονομαστικού μισθού.
Ταυτόχρονα, αξιοποιούν τη βεντάλια των αντεργατικών ανατροπών με τις επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας και τα δουλεμπορικά γραφεία ενοικίασης εργαζομένων, τα οποία αξιοποιούν συγκεκριμένα συμβόλαια για ν' αλυσοδέσουν τους εργάτες. Ετσι, στη Γερμανία αξιοποιήθηκαν συμβόλαια για αλλοδαπούς με ρήτρα 6.600 ευρώ (αν δεν τηρούσε τους όρους του εργοδότη ο εργαζόμενος).
Φυσικά υπάρχουν και μορφές έμμεσης εκμετάλλευσης, όπως η φορολογική πολιτική σε βάρος των μισθωτών και υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.
Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να βλέπουν στη μεγάλη εικόνα το μερίδιο που καρπώνονται κάθε χρόνο συγκριτικά με τον πλούτο που παράγουν (συγκριτικά με το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν). Πρέπει να εστιάζουν στον πραγματικό ένοχο που αυξάνει την πραγματική εξαθλίωση, που συρρικνώνει αυτό το μερίδιο προς όφελος των κερδών του, δηλαδή στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Το καπιταλιστικό σύστημα είναι το πραγματικό εμπόδιο για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, ενώ υπάρχουν σήμερα όλες οι αντικειμενικές δυνατότητες για να διασφαλιστεί η κοινωνική ευημερία.

Ο «ρεαλισμός» της υποταγής

Οσο το εργατικό κίνημα υποκλίνεται στους στόχους της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η σημερινή αφόρητη κατάσταση δεν πρόκειται ν' αλλάξει ουσιαστικά.
Οσο η γραμμή της ταξικής πάλης διαμορφώνεται με βάση τις αντοχές και τις ανάγκες του συστήματος της εκμετάλλευσης, όσο δε σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων και την ΕΕ, θα βιώνουμε την εγγυημένη εξαθλίωση του ελάχιστου μισθού, της ελάχιστης ασφάλισης, της ανεργίας και της ανασφάλειας.
Αυτή η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, της επιλογής του δήθεν μικρότερου κακού είναι ρεαλιστική μόνο για τις ανάγκες και τα σχέδια της άρχουσας τάξης.
Αυτή η γραμμή καθηλώνει το εργατικό κίνημα στο ρόλο του κομπάρσου, του υπηρέτη της εναλλαγής αστικών κυβερνήσεων, αφήνοντας στο απυρόβλητο, ακλόνητους τους μονοπωλιακούς ομίλους που κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας.
Ρεαλιστικός δρόμος για την εργατική τάξη είναι ο δρόμος της μαχητικής οργάνωσης της αντεπίθεσης για την ικανοποίηση των αναγκών της, με αφετηρία την ανάκτηση των μεγάλων απωλειών της περιόδου της κρίσης. Ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με το λαό στην εξουσία.
Για ν' ανοίξει αυτός ο δρόμος απαιτείται μαζικοποίηση των σωματείων, ριζική αλλαγή των συσχετισμών, γραμμή ρήξης και ανατροπής, ριζοσπαστικοί στόχοι πάλης. Απαιτείται ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού.
Οι κομμουνιστές δίνουν καθημερινά στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους σκληρή μάχη απέναντι στους πολύμορφους εκπροσώπους της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνιστικού ρεύματος για να κλιμακωθεί η ταξική πάλη με συνέχεια, διάρκεια, αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό. Για να πάρει διαζύγιο όλο και μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης από τη λογική της μοιρολατρίας, του «ρεαλισμού» της υποταγής. Για να οικοδομηθεί η Λαϊκή Συμμαχία απέναντι στον πραγματικό εχθρό.
Η επιτυχία του αγωνιστικού πανελλαδικού προσκλητηρίου του ΠΑΜΕ την 1ηΝοέμβρη είναι ένας σταθμός σ' αυτήν την κατεύθυνση ανόδου της μαχητικότητας, της απαιτητικότητας, της αναγέννησης του κινήματος, που συμπυκνώνει το σύνθημα: «Δε θα ζήσουμε με ψίχουλα!».
Προχωράμε με εμπιστοσύνη στις ανεξάντλητες δυνάμεις της εργατικής τάξης, του λαού. Μπορούμε να βάλουμε τη σφραγίδα μας στις εξελίξεις.

του Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24-10-2014 -ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

ΕΥΔΑΠ

Μεθοδεύσεις για την αλλοίωση των συσχετισμών

Το ρόλο της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας σε βάρος των εργαζομένων στο Σύλλογο Προσωπικού ΕΥΔΑΠ αποκαλύπτει και καταγγέλλει η παράταξη της ΕΣΚ (συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ), μπροστά στις εκλογές που θα γίνουν στις αρχές Νοέμβρη.
Οπως αναφέρει η ΕΣΚ, «χρόνια τώρα αυτές οι δυνάμεις με τις πρακτικές τους εκφυλίζουν το εργατικό κίνημα. Είναι γνωστό ότι "μεταφέρουν" συναδέλφους από σύλλογο εργαζομένων σε σύλλογο εργαζομένων, ανάλογα με το ποιος έχει κάθε φορά αρχαιρεσίες. Αφού λοιπόν μετακόμισαν αρκετούς συναδέλφους σε διάφορους συλλόγους τώρα κάνουν καμπάνια να τους ξαναφέρουν πίσω στο Σύλλογο Προσωπικού, με στόχο να αλλάξουν τους συσχετισμούς υπέρ τους».
Η ΕΣΚ θέλοντας να βάλει τέλος σε αυτές τις μεθοδεύσεις κατέθεσε την πρόταση τη μέρα που προκηρύχθηκαν οι εκλογές, στις 24 Σεπτέμβρη, να κλείσει και το μητρώο, προκειμένου να αποτραπούν οι «μεταφορές». Η πρόταση έγινε με δεδομένο ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι συνδικαλισμένοι - έτσι δεν αποκλείονται κάποιοι από τα συνδικάτα εκτός από τους εργαζόμενους με ελαστικές σχέσεις εργασίας για τους οποίους την ευθύνη φέρει η συνδικαλιστική πλειοψηφία που απορρίπτει σε μόνιμη βάση την πρόταση της ΕΣΚ για ένταξή τους στα σωματεία με πλήρη δικαιώματα.
Η πρόταση πέρασε καθώς την υπερψήφισε για πρώτη φορά και η ΠΑΣΚΕ. Να σημειωθεί πως τα προηγούμενα χρόνια ήταν υπέρ της «μεταφοράς», αλλά προφανώς σήμερα εκτιμά ότι δεν ευνοείται. Αυτό που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι την πρόταση της ΕΣΚ την καταψήφισε όχι μόνο η ΔΑΚΕ, αλλά και η παράταξη ΣΕΚΕ (στηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ) η οποία, όπως καταγγέλλει η ΕΣΚ «θέλει να διαιωνίσει τον εκφυλισμό».

Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24-10-2014

Με συναυλία για την Παλαιστίνη ολοκληρώθηκε η έκθεση «Άνθρωποι - χρώμα + σίδερο» στο Πέραμα

Με συναυλία για την Παλαιστίνη ολοκληρώθηκε η έκθεση «Άνθρωποι - χρώμα + σίδερο» στο Πέραμα

Με μια μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό το βράδυ της Κυριακής, ολοκληρώθηκε η έκθεση εικαστικών τεχνών και φωτογραφίας «Άνθρωποι - χρώμα + σίδερο» και οι παράπλευρες εκδηλώσεις που φιλοξενήθηκαν στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος.

Η επιλογή για συναυλία αλληλεγγύης στου Παλαιστινίους, είχε σαν στόχο να καταδικαστεί ανεπιφύλακτα η ισραηλινή επιθετικότητα και τα σχέδια για την ευρύτερη περιοχή. Όπως σημείωνε, σε δελτίο τύπου, η Οργανωτική Επιτροπή είναι «συναυλία καταγγελία για τη γενοκτονία που συντελείται χρόνια τώρα. Που ένας πάνοπλος στρατός, ο στρατός του κράτους του Ισραήλ, εμπροσθοφυλακή των Διεθνών Ιμπεριαλιστικών Οργανισμών και τεράστιων στρατιωτικών και οικονομικών συμφερόντων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και γενικότερα της Ασίας, σφυροκοπά αμάχους στη Λωρίδα της Γάζας, με δικαιολογία τις ρίψεις ρουκετών από τη Χαμάς. Στόχο να εκφράσουμε αμέριστη αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό, καταδικάζοντας ανεπιφύλακτα την ισραηλινή επιθετικότητα και τα σχέδια για την ευρύτερη περιοχή, διοργανώνουμε την Κυριακή 19 Οκτώβρη -τελευταία μέρα της έκθεσης στη Ζώνη- συναυλία αλληλεγγύης μέσα στο εργοτάξιο». 

Στη συναυλία συμμετείχαν οι Μανώλης Ανδρουλιδάκης, Ερωφίλη, Παντελής Θαλασσινός, «KollektivA», Σταυρούλα Μανωλοπούλου, Γιώργος Μεράντζας, Κώστας Μάντζιος, «ΜΠΑΣΟΥΤ» Θοδωρής Κοέλης / Στέλιος Βερβέρης, Πάνος Μπούσαλης, Σταμάτης Μορφονιός, Πολυφωνικό σύνολο «Χαονία», Πέτρος Πουντίδης-Τοτέμ, Γιώργος Σαρρής και Στέφανος Ψαραδάκος.

Έκθεση-θεσμός

Η έκθεση εικαστικών «Άνθρωποι - χρώμα + σίδερο» στο Πέραμα, μέσα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, πραγματοποιήθηκε φέτος για 8η χρονιά και ξεκίνησε στις 10 Οκτώβρη. Στόχος ήταν το καλλιτεχνικό έργο να έρθει εκεί που είναι η πηγή της έμπνευσής του, η εργατική τάξη.

Οπως ανέφερε η Οργανωτική Επιτροπή είναι ιδιαίτερη η σημασία των εκδηλώσεων φέτος, που το Πέραμα έχει βιώσει κατ' επανάληψη την παρουσία των φασιστοειδών και τις επιθέσεις τους σε συνδικαλιστές της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και μετανάστες, που η ανεργία έχει ερημώσει τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, που η κρίση περιθωριοποιεί τους εργαζόμενους και εξαθλιώνει τα λαϊκά στρώματα, που οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί μεθοδεύουν παραπέρα στρατιωτικές επεμβάσεις σε Συρία και Ιράκ και αλλού.

Η έκθεση πλαισιώθηκε από συναυλίες, παραστάσεις και συζητήσεις, ενώ όλοι οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς.