ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΠΑΜΕ ΕΥΔΑΠ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ  ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ  ΠΑΜΕ  ΕΥΔΑΠ  ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ. ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΤΙΣ 19/02/2016.

Συναδέλφισσες - συνάδελφοι,

η Γραμματεία ΠΑΜΕ ΕΥΔΑΠ προχώρησε στη σημερινή πρωτοβουλία με στόχο να ανοίξει πιο πλατιά η συζήτηση στους χώρους δουλειάς για το ασφαλιστικό και τα άλλα αντεργατικά νομοσχέδια που προωθεί η συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου.

Έχει στόχο να ανοίξει η συζήτηση παντού, ανάμεσα στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, στους εργολαβικούς, στους εργαζόμενους με κάθε μορφή εργασίας σε κάθε χώρο της ΕΥΔΑΠ, ακόμα και στην οικογένειά μας, μέσα στα σπίτια μας.

Η επίθεση που γίνεται σε όλη την εργατική τάξη, στην αγροτιά, όλα τα λαϊκά στρώματα με αιχμή του δόρατος το ασφαλιστικό, είναι για μας αιτία πολέμου. Κανείς δε μένει ανέγγιχτος, θιγόμαστε όλοι.

Το σύνθημα πάρτε πίσω το νόμο λαιμητόμο, πρέπει να γίνει στόχος διεκδίκησης όλων μας. Να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση, τώρα να αποσύρει αυτό το αντιασφαλιστικό έκτρωμα. Δεν παίρνει διόρθωμα, να μην τολμήσει να το φέρει για ψήφιση!!!

Συναδέλφισσες - συνάδελφοι,

η επίθεση που γίνεται στην κοινωνική ασφάλιση δεν έπεσε από τον ουρανό, δεν είναι τωρινό φαινόμενο επειδή δήθεν δεν αντέχει το σύστημα. Η επίθεση έρχεται από τη δεκαετία του 90, συνεχίστηκε στη δεκαετία του 2000 και εντάθηκε τα τελευταία χρόνια που υπάρχει κρίση. Όμως δεν έχει φτάσει στα επίπεδα που θέλουν. Υπάρχει σχέδιο προμελετημένο, που αποτελείται από μια σειρά νόμους και διατάξεις, που όμως καμία προηγούμενη κυβέρνηση δε μπόρεσε να φέρει σε πέρας. Μέρος του σχεδίου είναι και η κυβέρνηση Τσίπρα που κλήθηκε από την αστική τάξη να τελειώσει τη «βρώμικη δουλειά». Όλα τα αντιασφαλιστικά μέτρα που αποκρούστηκαν από τους αγώνες των εργαζόμενων τα προηγούμενα χρόνια, όπως το ασφαλιστικό έκτρωμα Γιαννίτση, τα επαναφέρει τώρα σε ακόμη χειρότερη έκδοση η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Για να αποσπάσει μάλιστα τη συναίνεση, ή έστω την ανοχή του λαού, χρησιμοποιεί τις ίδιες ακριβώς μεθόδους με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τα ίδια επιχειρήματα. Πρέπει να πούμε σε αυτό το σημείο, πως τη δεκαετία του 90 και του 2000 δεν υπήρχε κανένα κράτος δανειστής που να απαιτεί μέτρα, ή το ΔΝΤ που να ζητά αλλαγές στο ασφαλιστικό. Όπως ήταν απόφαση των ντόπιων κυβερνήσεων καθαρά τότε, είναι απόφαση της κυβέρνησης καθαρά και τώρα, που αξιοποιεί και τη συμφωνία της ΕΕ και του ΔΝΤ για να περάσει τα μέτρα που θέλει.

Όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να κρύψει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων, όσο κι αν χρησιμοποιεί όλους τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς (π.χ. ΕΡΤ, άλλα ΜΜΕ) για το σκοπό, προβάλλοντας ακόμη και κατασκευασμένα στοιχεία, ο χαρακτήρας των μέτρων δε μπορεί να κρυφτεί. Είναι ένα νομοσχέδιο που σφαγιάζει κύριες και επικουρικές συντάξεις, ακόμα και γι αυτούς που έχουν ήδη βγει στη σύνταξη, μειώνει και σταδιακά καταργεί το ΕΚΑΣ, τις αναπηρικές συντάξεις, τα προνοιακά επιδόματα. Νομιμοποιεί όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους, τους κάνει χειρότερους. Αυξάνει τα όρια ηλικίας, μας υποχρεώνει να δουλεύουμε ως τα βαθιά γεράματα. Όλα αυτά είναι λόγοι για εργαζόμενους και συνταξιούχους, όλους αυτούς που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα, αγωνιστικά και οργανωμένα, να αποτρέψουμε αυτή τη λαίλαπα που ετοιμάζουν να ψηφίσουν.

Συναδέλφισσες - συνάδελφοι,

η κοινωνική ασφάλιση έχει κατακτηθεί με αγώνες που ήταν πολλές φορές αιματηροί για την τάξη μας. Δε μας τη χάρισε κανείς και δεν την χρωστάμε σε κανέναν και από μία ακόμη πλευρά· μας λένε πως η χρηματοδότησή της είναι τριμερής (εργαζόμενοι, κρατική, εργοδότες), όμως αυτό είναι μύθος. Από τη δική μας φορολόγηση βρίσκει τα λεφτά ο κρατικός φορέας για να τα δίνει στα ταμεία μας, από το δικό μας ιδρώτα παίρνει τον πλούτο η εργοδοσία για τις δικές της εισφορές και τέλος από εκείνο το μικρό μέρος του δικού μας πλούτου που μας επιστρέφει στο τέλος κάθε μήνα ή δεκαπενθήμερου με χρηματική μορφή, αποδίδει τις εισφορές των εργαζόμενων. Άρα από τα τρία μέρη που συμμετέχουν στην κοινωνική ασφάλιση, τελικά πληρώνουμε μόνο εμείς.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

η κοινωνική ασφάλιση μπορεί για αυτούς να είναι νούμερα, για μας όμως είναι η ζωή μας μετά τον εργάσιμο βίο και όχι μόνο· αφορά και τη ζωή μας κατά τον εργάσιμο βίο. Δεν είναι μόνο η σύνταξη για μια αξιοπρεπή διαβίωση, που θα καλύπτει τις ανάγκες μας στα γεράματα, αφορά την ασφάλιση των παιδιών μας, είναι ανάγκη για τον άνεργο. Είναι οι γιατροί και τα φάρμακα, η περίθαλψη. Είναι η προστασία στον επαγγελματικό κίνδυνο στους χώρους δουλειάς. Είναι η προστασία στη μητρότητα, είναι τα προνοιακά επιδόματα σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, στις ευπαθείς ομάδες.

Ακριβώς επειδή είναι ζωτικής σημασίας η κοινωνική ασφάλιση, η παγκόσμια εργατιά έδωσε τη ζωή της για να την κατακτήσει. Είναι καθαρό πως τότε που έγιναν πολλές τέτοιες κατακτήσεις, ο καπιταλισμός πιεζόταν και από τα δικαιώματα που είχε εξασφαλίσει ένα άλλο σύστημα στο λαό του. Ήταν ο σοσιαλισμός στην πρώην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες, που ανάγκαζαν τον καπιταλισμό να υποχωρεί κάτω και από το βάρος των αγώνων που διεξάγονταν από τους εργαζόμενους, για να γλιτώσει τα χειρότερα βέβαια.

Αν όμως για μας είναι η ζωή μας η ίδια, γι αυτούς τι είναι; Είναι αριθμοί, όπως είπαμε και πιο πριν, νούμερα, ποσοστά, έξοδα, είναι κόστος. ποιοι είναι όμως «αυτοί»;  Είναι οι πολιτικοί που κυβερνούν; Για ποιούς κυβερνούν;  Είναι οι πολιτικοί που άφησαν να τζογάρουν τα αποθεματικά και χάθηκαν τα λεφτά; Ποιοί κέρδισαν από το τζογάρισμα αυτό; Είναι το άδειασμα των αποθεματικών με τα διάφορα κουρέματα; Που πήγαν τα λεφτά αυτά; Ποιοί είναι αυτοί που βλέπουν την κοινωνική ασφάλιση σαν κόστος και θέλουν να την ξεφορτωθούν; Ποιοί είναι αυτοί που μαζί με το κράτος χρωστούν στα ταμεία μας πάνω από 100 δις €; Ποιοί είναι αυτοί που στην τελευταία ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αφαίρεσαν από τα ταμεία άλλο 1,5 δις €;

Είναι το ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Είναι ο εφοπλιστής, ο βιομήχανος, ο μεγαλέμπορας, ο τραπεζίτης, ο μεγαλοαγρότης καπιταλιστής.

Μόνο αυτοί ωφελούνται από τα μέτρα που θέλει να ψηφίσει η κυβέρνηση, τόσο στο ασφαλιστικό, το φορολογικό, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για όλα αυτά που συνδιαμόρφωσε με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτοί ωφελούνται και από το νόμο για το συνδικαλιστικό, που βάζει φρένο στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζόμενων, χτυπάει καθαρά την απεργία με διάφορους τρόπους (λοκ άουτ, η απόφαση για απεργία να παίρνεται μόνο από Γενική Συνέλευση και όχι από Δ.Σ. σωματείων κ.λ.π.)

Αυτοί, η μεγαλοεργοδοσία θα ωφεληθεί και από το νέο νόμο για τα δημοσιονομικά, γιατί το ασφαλιστικό και το φορολογικό δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ρίχνοντας πρόσφατα τροχιοδεικτική βολή ο παγκόσμιος καπιταλιστής, (ανάμεσά τους είναι και Έλληνες), δια στόματος ΔΝΤ και Λαγκάρντ, είπε πως το 10% που χρειάζεται η Ελλάδα για την κοινωνική ασφάλιση δεν είναι βιώσιμο. Δείχνοντας και το πού πρέπει φτάσει, είπε πως στην ΕΕ το ποσοστό αυτό είναι μόλις 2,5%. Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: «σας ετοιμάζουμε κι άλλο σφάξιμο μετά από αυτό που σας φέρνουμε τώρα, αρχίστε να το χωνεύετε σιγά σιγά». Αυτοί είναι τώρα που τα απαιτούν αυτά, σε περίοδο κρίσης, οι ίδιοι ήταν και τότε τις δεκαετίες ˊ90 και 2000 που τα απαιτούσαν από τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούσαν.

Αυτά γίνονται συνάδελφοι, επειδή ο μεγαλοεπιχειρηματίας, ο μέτοχος και το υπόλοιπο σινάφι, θεωρούν κόστος «μη μισθολογικό», την κοινωνική ασφάλιση. Δεν τους αρέσει να δίνουν λεφτά για αυτήν, επειδή αυτά τα λεφτά θα τους έμεναν και θα τα έκαναν επένδυση, θα τα χρησιμοποιούσαν για να πετύχουν διευρυμένη αναπαραγωγή, που θα τους έφερνε μεγαλύτερο κέρδος. Γιατί στόχος τους δεν είναι μόνο το κέρδος, αλλά το κάθε φορά μεγαλύτερο κέρδος.

Γι αυτό άλλωστε και κλείνει την επιχείρησή του, όταν παρουσιάζει πτώση η κερδοφορία της. Έτσι εξηγείται και σε περιόδους κρίσης  -κρίση είναι η παρατεταμένη περίοδος μειωμένης κερδοφορίας- ότι η ανεργία εκτοξεύεται. Δεν είναι μόνο γιατί κλείνουν οι μικρές επιχειρήσεις γιατί δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό, είναι κυρίως επειδή οι μεγάλες επιχειρήσεις απολύουν εργατικά χέρια για να κρατήσουν το ποσοστό κερδοφορίας τους σε ψηλά επίπεδα. Θα αναφέρουμε δύο παραδείγματα μονοπωλίων που το κάνουν αυτό, ένα ελληνικό και ένα αγγλοολανδικό.

Το ένα είναι η γνωστή σε όλους πετρελαϊκή shell, που ανακοίνωσε πως θα απολύσει 10.000 εργαζόμενους επειδή τα κέρδη της μειώθηκαν κατά 3,8 δις δολ. Πιο συγκεκριμένα ενώ το 2014 είχε κέρδη 19δις δολ. το 2015 είχε κέρδη μόνο 15,8δις δολ. και ομολογεί ότι θα απολύσει τόσο κόσμο όχι μόνο για να ρεφάρει τη χασούρα του κέρδους, αλλά και για να εξασφαλίσει κερδοφορία μεγάλη για τα επόμενα χρόνια!

Το άλλο μονοπώλιο είναι η επίσης γνωστή σε όλους μας ΕΥΔΑΠ ΑΕ που δεν αντικαθιστά το μόνιμο προσωπικό που βγαίνει σε σύνταξη και έχει αυξήσει και με αυτό τον τρόπο την κερδοφορία της κατακόρυφα και μάλιστα σε περίοδο κρίσης. Από το 2009 ως τα σήμερα έχουν βγει σε σύνταξη πάνω από 1500 εργαζόμενοι χωρίς να αντικατασταθούν. Αντί για μόνιμους, έχει προσλάβει κάποιες εκατοντάδες εργαζόμενους με άλλες σχέσεις εργασίας, που είναι πιο φτηνοί και αφήνουν μεγαλύτερο κέρδος.

Ο δεύτερος λόγος που οι κεφαλαιοκράτες θέλουν να ξεφορτωθούν την κοινωνική ασφάλιση, είναι για να δημιουργηθεί χώρος για την ιδιωτική, με άλλα λόγια θα δημιουργηθεί νέο πεδίο δράσης και κερδοφορίας των μονοπωλίων. Καθόλου τυχαία, όταν η κυβέρνηση άνοιξε στη Βουλή τη συζήτηση για το ασφαλιστικό, έφερε ταυτόχρονα νόμο που διευκολύνει την ιδιωτική πρωτοβουλία στην ασφάλιση.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ βρήκε ισχυρές αντιδράσεις στην κοινωνία και το κίνημα. Οι κινητοποιήσεις που γίνονταν με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων και Ομοσπονδιών, ήταν καθημερινές κι η μαζικότητά τους μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Στην απεργία της 04/02/16 η συμμετοχή ήταν αυξημένη σχεδόν παντού. Εδώ στην ΕΥΔΑΠ, είχε μεν μικρά ποσοστά και πίσω από τις ανάγκες, ήταν όμως σχεδόν διπλάσια από αυτά της απεργίας της 03/12/15. Δεν πρέπει να παραβλέψουμε και το ότι είχαν δοθεί υποχρεωτικές άδειες σε μεγάλο μέρος του προσωπικού, κάτι που εμπόδισε πολλούς να απεργήσουν. Είναι θετικό πως υπήρξαν συνάδελφοι που έκοψαν την άδειά τους εκείνη τη μέρα για να απεργήσουν. Είναι επίσης σημαντικό πως γενικότερα απέργησαν κλάδοι για πρώτη φορά.

Αυτές οι κινητοποιήσεις έβαλαν εμπόδια και απέτρεψαν την κυβέρνηση να φέρει τα μέτρα στη Βουλή. Όλοι γνωρίζουμε πως ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να ψηφιστούν στο τρίτο δεκαήμερο του Γενάρη, όμως τώρα πάνε για αρχές Μάρτη. Κανείς δεν πρέπει να επαναπαυτεί. Θα τα φέρουν όσο συντομότερα μπορούν. Άλλωστε ομολογούν πως πρέπει σύντομα να γίνει η αξιολόγηση. Περιμένουν μόνο να πέσουν οι αγωνιστικές διαθέσεις για να φέρουν τα μέτρα για ψήφιση. Εμείς πρέπει να είμαστε πανέτοιμοι: όταν φέρουν το νομοσχέδιο στη Βουλή, να πάμε για 48ωρη απεργία. Οι αγώνες, οι κινητοποιήσεις και κυρίως η απεργία είναι αυτά που τους τρομάζουν. Και τους τρομάζουν γιατί είναι αποτελεσματικοί. Τρανταχτό παράδειγμα, φάνηκε καθαρά τώρα πως οι αγώνες μας ήταν αυτοί που ανάγκασαν την κυβέρνηση Τσίπρα να πάρει πίσω το νομοσχέδιο. Αν οι αγώνες ήταν αναποτελεσματικοί, τότε γιατί αλλάζουν το νόμο για το συνδικαλιστικό;

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι, κανείς εφησυχασμός.

Τα μέτρα αποτράπηκαν προσωρινά. Η συγκυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να σπάσει το μέτωπο που έχει απέναντί της. Συκοφαντεί τους αγώνες, συκοφαντεί πρωτοπόρους συνδικαλιστές, αγωνιστές, προσπαθεί να προκαλέσει κοινωνικό αυτοματισμό, που έχει αποδειχτεί πως είναι ένα φίδι στον κόρφο του κινήματος. Ευτυχώς αυτή τη φορά, ως τώρα τουλάχιστον, δεν το έχει καταφέρει και δεν πρέπει να το καταφέρει. Είναι υποχρέωσή μας να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διατηρήσουμε αυτή τη συνοχή, να διατηρήσουμε και να μεγαλώσουμε το μέτωπο ενάντια στη συγκυβέρνηση. Αυτό σημαίνει δουλειά μέσα στον κόσμο, σε κάθε εργαζόμενο, να κατανοήσει την αναγκαιότητα αυτή.

Να προσπαθήσουμε αυτόν που δεν έχει μπει στη μάχη, να μπει, ο απεργοσπάστης ως τα σήμερα να καταλάβει πως πρέπει να απεργήσει. Αυτός που τη μέρα του συλλαλητηρίου, λέει πως κανόνισε να πάει σε ένα  φίλο, πρέπει με το φίλο να κατέβει με το φίλο να κατέβει στο συλλαλητήριο. Αυτός που αρχίζει να σκέφτεται πως οι αγρότες του κλείνουν το δρόμο και δε μπορεί να πάει να δει τη μάνα του, είναι σωστό να σκεφτεί πως αν οι αγρότες ανοίξουν το δρόμο, αύριο δε θα μπορούν να ταΐσουν τις οικογένειές τους, επειδή δε θα φτάνουν τα λεφτά για να πληρώσουν το πετρέλαιο, το φόρο, το σπόρο για τη νέα σοδειά. Ο συνταξιούχος που δε θα μπει, ή που θα παραιτηθεί από τον αγώνα, αύριο δε θα του περισσεύει όχι μόνο το 5ευρω για να δώσει στο εγγόνι, αλλά δε θα μπορεί να πληρώσει το φάρμακο που πρέπει να παίρνει καθημερινά και που τώρα καταφέρνει και το προμηθεύεται επειδή υπάρχει μια κοινωνική ασφάλιση και δεν πληρώνει όλο το ποσό από την τσέπη του. Ο εργολαβικός αν δεν αντισταθεί, δε θα μπορέσει να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο, να αποκτήσει δουλειά με δικαιώματα, να μπορέσει να κάνει οικογένεια.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

η συγκυβέρνηση προσπαθεί να μας ξεγελάσει με ψέματα, πως δήθεν το ασφαλιστικό που φέρνει, εξασφαλίζει συντάξεις για μας και τα παιδιά μας. Μιλάει για δικαιοσύνη, ισότητα κ.α. Είναι συνειδητά ψέματα. Η πραγματικότητα λέει άλλα. Είναι δυνατόν σε ένα εργασιακό τοπίο που οι αποδοχές των εργαζόμενων έχουν φτάσει κατά κανόνα τα 500 – 600€, οι συντάξεις να είναι μεγαλύτερες; Ή ακόμη και αυτό: πόσοι μπορούν σήμερα να βγουν σε πλήρη σύνταξη, με βάση τις εργασιακές σχέσεις που υπάρχουν, ιδιαίτερα στους νέους; Τι σύνταξη θα πάρει κάποιος που αναγκάζεται να δουλεύει ανασφάλιστος; Δε θα έχει πρόσβαση ούτε σε αυτή την ελεημοσύνη της εθνικής σύνταξης των 384€, και αυτό αν παραμείνει απείραχτο.

Αυτή είναι η αναγκαιότητα σήμερα, αυτά πρέπει να μας απασχολούν καθημερινά. Να κατανοηθεί πως σήμερα ο κατώτερος μισθός είναι 586 και 511€ και η σύνταξη θα υπολογίζεται στο σύνολο του εργάσιμου βίου και με χαμηλή αναπλήρωση. Αυτό σημαίνει πως η αναλογική σύνταξη θα είναι κι αυτή φιλοδώρημα, με πολλές πιθανότητες να πάει πιο κάτω. Το μήνα που πέρασε, σύμφωνα με προηγούμενες δεσμεύσεις της κυβέρνησης, έπρεπε να αποδοθεί η 13^η σύνταξη στους συνταξιούχους. Όχι μόνο δεν πήραν τίποτα, αντίθετα στο νέο νομοσχέδιο η συγκυβέρνηση θάβει μια κι έξω 13^η – 14^η σύνταξη.

Τα ποσοστά αναπλήρωσης θα είναι για τα πρώτα 15 χρόνια με συντελεστή 0.8 για κάθε χρόνο, δηλ. στο 12 συνολικά. Πραγματικό ξεροκόμματο. Έχει αυξήσει τα όρια ηλικίας κλιμακωτά, για δουλειά ως τα 67 χρόνια ή τα 62 με 40 χρόνια ασφάλισης, για πλήρη σύνταξη. Πόσοι έχουν τέτοια δυνατότητα σήμερα, με την ανεργία να έχει εγκατασταθεί στο 25%; Όποιος θελήσει να βγει σε πρόωρη σύνταξη, θα τιμωρείται με 6% μείωση για κάθε χρόνο, ή 0,5% για κάθε μήνα. Είναι ψέμα πως δε θα μειωθούν οι κύριες συντάξεις. Το ίδιο το νομοσχέδιο προβλέπει πως αν οι συντάξεις υποστούν μείωση πάνω από 20%, τότε θα δίνεται στο συνταξιούχο η λεγόμενη προσωπική διαφορά, για να μειώνει κάπως το μεγάλο κουτσούρεμα για τα πρώτα 3 χρόνια. Στην πραγματικότητα αυτό γίνεται για να μην προκληθούν μεγάλες αντιδράσεις, λειτουργεί προληπτικά. Σύμφωνα με υπολογισμούς, αυτοί που θα βγουν σε σύνταξη από 01/01/16 θα δουν μειωμένες αποδοχές σε σχέση με αυτούς που ήδη έχουν βγει, από 5 ως30%.

Αυτοί που ήδη έχουν υποστεί μειώσεις ως και 40% τα τελευταία χρόνια, θα δουν κι άλλες περικοπές. Οι επικουρικές συντάξεις στο σφαγείο. Το ποσοστό αναπλήρωσης θα είναι 0.45 επί των συντάξιμων αποδοχών, όπως υπολογίζονται και για την έκδοση των κύριων συντάξεων, ενώ υπάρχει πρόταση για αύξηση εισφορών κατά 0,5% τη στιγμή που τις κατακρεουργούν!

Το ΕΚΑΣ το 2019 θα καταργηθεί. Ως τότε μπαίνουν νέα εισοδηματικά κριτήρια που πετούν έξω περισσότερους από 60.000 δικαιούχους σήμερα. Θα μπει μείωση περίπου 50€ το μήνα σε κάθε κλίμακα, ενώ παγιώνεται το 65^ο έτος για να το παίρνει κάποιος.

Οι αναπηρικές συντάξεις γίνονται ψίχουλα. Για αναπηρία από 67% ως 79,9% θα δίνεται το 75% της εθνικής σύνταξης, δηλ. 275€ και για αναπηρία από 50% ως 66,9 θα δίνεται το 50% της εθνικής σύνταξης, δηλ. 192€. Το υπόλοιπο θα είναι η αναλογική. Στο εφάπαξ προβλέπεται μείωση κατά 10%.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

Κάναμε αυτή τη μικρή αναφορά που κρίναμε πως ήταν αναγκαία, για να αναδειχτεί πως η επίθεση που γίνεται στα λαϊκά στρώματα είναι ενιαία, και ως τέτοια, μόνο ενιαία, συντονισμένα και οργανωμένα μπορεί να αντιμετωπιστεί. Να δούμε όμως, την αντιμετωπίζει και το συνδικαλιστικό κίνημα έτσι; Δυστυχώς όχι.

Να ξεκινήσουμε από το εξής: είπαμε και νωρίτερα πως η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου βρήκε ισχυρές αντιδράσεις στην κοινωνία. Παρόλο που είναι πιο ικανή από τις προηγούμενες σε ζητήματα προπαγάνδας και ελιγμών, δεν κατάφερε ως σήμερα τουλάχιστον να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό, κάτι που οι προηγούμενες το κατάφερναν σχετικά εύκολα.

Αυτό όμως έρχονται και το κάνουν από τα «μέσα», οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ, χρόνια τώρα. Χρόνια τώρα καλλιεργούν τη λογική του «κλάδου μου», του «ταμείου μου», της «κατηγορίας μου», του διαχωρισμού σε παλιό και νέο ασφαλισμένο, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Ακόμα και στις κινητοποιήσεις που γίνονται τώρα, πολλά σωματεία και κλάδοι κατεβαίνουν με δικά τους συντεχνιακά αιτήματα.

Εδώ στην ΕΥΔΑΠ κρατούν 11 σωματεία, που αντικειμενικά διασπούν τους εργαζόμενους και δημιουργούν συντεχνιασμό. Αρνούνται πεισματικά να συνενωθούν, όπως συχνά τους προτείνουμε. Η ηγεσία του σωματείου της αποχέτευσης, χύνει συστηματικά το δηλητήριο της διάσπασης στους εργαζόμενους και του συντεχνιασμού. Λέει στους εργαζόμενους πως η ΟΜΕ κρατάει εχθρική στάση απέναντί τους, πως όλοι έχουν στοχοποιήσει την αποχέτευση, βάζοντάς τους στην πραγματικότητα απέναντι. Τέτοια σαπίλα.

Τώρα που δεχόμαστε τέτοια επίθεση και θα έπρεπε να έχουν ξεσηκώσει και τις πέτρες, έχουν στρέψει τη συζήτηση σε κουπόνια, σε άδειες που πληρώθηκαν, κυκλοφορούν κρυφά λίστες με ονόματα που πήραν τα λεφτά. Είναι ικανοί να μιλάνε επί ώρες για τα ΜΑΠ μέσα στα Δ.Σ. με όλες τις λεπτομέρειες, (ακόμα και για το που θα μπουν τα κουμπιά!!!), ενώ για τα φλέγοντα ζητήματα να αφιερώνουν χρόνο ένα 5λεπτο.

Χαρακτηριστική είναι η στάση που κρατούν όταν τους βάζουμε ζήτημα να γράψουν στα σωματεία τους εργολαβικούς και εργαζόμενους με άλλες σχέσεις εργασίας. Απαντούν πως θα αλλάξουν οι συσχετισμοί!(σύλλογος Προσωπικού), πως δεν είναι μόνιμοι, πως δεν είναι συνάδελφοι γιατί δεν ανήκουν στην ΕΥΔΑΠ, τι μας ενδιαφέρει εμάς γι αυτούς! Αιφνιδιασμένος προφανώς ο πρόεδρος του σωματείου της αποχέτευσης από την ερώτηση-πρόκληση που του κάναμε για να εγγράψουμε τους 8μηνους που είχε προσλάβει για πρώτη φορά η ΕΥΔΑΠ τότε, μας απάντησε πως δε θα τους γράψει επειδή παίρνουν λίγα χρήματα και δε θέλει να τους παίρνουμε και συνδρομή για το σωματείο! Δεν είναι για γέλια συνάδελφοι, είναι για κλάματα. Πρέπει να τους αποδυναμώσετε, να τους γυρίσετε την πλάτη.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

Σήμερα το ΠΑΜΕ έχει ρίξει ακόμα πιο πολύ βάρος στην ενότητα των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από τα βάρβαρα μέτρα. Δεν είναι τωρινή η προσπάθεια, ξεκινά από το 1999 και την ίδρυση του ΠΑΜΕ, ως απέναντι στη σαπίλα του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού. Σήμερα λόγω των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών εξελίξεων, έχει προχωρήσει σε μια σειρά δράσεις για το σκοπό αυτό, με ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Έχει κάνει πλατύ κάλεσμα σε εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, σε τίμιους συνδικαλιστές από άλλους χώρους. Έχει διοργανώσει συσκέψεις, συλλαλητήρια, υποδέχτηκε και ενώθηκε με την φτωχή αγροτιά στο Σύνταγμα. Είμαστε το ΠΑΜΕ οι μόνοι που πραγματικά προσπαθούμε στην πράξη αυτή την ενότητα.

Η Γραμματεία ΠΑΜΕ ΕΥΔΑΠ σήμερα σας καλεί στο δρόμο του αγώνα. Τα μέτρα μας αφορούν όλους, όλοι πρέπει να μπούμε στη μάχη. Κάθε εργαζόμενος, εργάτης, συνταξιούχος να πάρει θέση, να μπει σε δράση. Να συμμετέχει στους αγώνες, να συνδράμει στην οργάνωσή τους. Να κάνει τον αγώνα υπόθεση δική του. Να γίνει το ασφαλιστικό και τα άλλα αντεργατικά μέτρα καθημερινή ενασχόλησή του, καθημερινή του κουβέντα στο χώρο που εργάζεται, στο χώρο που δραστηριοποιείται. Να προσπαθήσει να τραβήξει κι άλλους στον αγώνα.

Εμείς από την πλευρά μας θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να οργανώσουμε τον αγώνα καλύτερα. Να συσπειρώσουμε κόσμο στο ταξικό κίνημα, να βοηθήσουμε να οργανωθεί κόσμος εκεί που δεν υπάρχει οργάνωση. Θα βοηθήσουμε στην κατεύθυνση, ο ανοργάνωτος να ξεπεράσει το φόβο και την τρομοκρατία και να σηκώσει κεφάλι. Τρέμει η εργοδοσία την οργάνωση των εργαζόμενων και γι αυτό τους τρομοκρατεί να μην οργανωθούν και δυναμώσουν απέναντί του, να έχουν σκυμμένο το κεφάλι.

Δε μένει συνάδελφοι κάτι άλλο από τον αγώνα. Χρειάζεται ξεσηκωμός γενικός, συμμετοχή παντού. Από την συζήτηση που είπαμε και πριν, στη συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση, στην απόφαση, από την απόφαση στην πραγματοποίησή της. Θα είχαμε καλύτερα αποτελέσματα αν οι κινητοποιήσεις ήταν αποφάσεις των ίδιων των εργαζόμενων και όχι μιας συνεδρίασης Δ.Σ. ή ακόμα χειρότερα μιας ανακοίνωσης, αλλά μιας Γενικής Συνέλευσης μαζικής που οι εργάτες θα είχαν αποφασίσει μόνοι τους μια κινητοποίηση.

Είναι επίσης απαραίτητο να ξεπεράσουν οι εργαζόμενοι αυταπάτες πως μπορεί να φτιάξουν τα πράγματα μέσα σε ΟΝΕ και ΕΕ. Η ΕΕ είναι  ένας οργανισμός που έστησαν τα μονοπώλια για να υπηρετεί τα συμφέροντά τους και η ΟΝΕ είναι ο σκληρός πυρήνας της. Ο χαρακτήρας τους είναι αντιδραστικός και δεν αλλάζει. Αν δεχτούμε πως μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα η ΕΕ και η ΟΝΕ, θα είναι σα να παραδεχόμαστε πως μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα ο ίδιος ο καπιταλισμός, να βάλλει δηλ. τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη, που λέει και ένα αποπροσανατολιστικό σύνθημα του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η πράξη όμως έχει δείξει πως αυτό δε γίνεται και το σύνθημα είναι αυτό: ή τα κέρδη ή ο άνθρωπος.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

Πρώτα από όλα πρέπει να πούμε πως το ΠΑΜΕ δεν ξεχνά, διεκδικεί και απαιτεί: φέρτε πίσω τα 100δις € που χρωστάτε, φέρτε πίσω το 1,5δις που χάθηκε στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, φέρτε πίσω όσα χρωστάτε, κράτος και μεγάλο κεφάλαιο.

Εμείς σήμερα συνάδελφοι εκτιμάμε πως η τεχνολογία έχει φτάσει σε τόσο ψηλά επίπεδα, υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες παραγωγής που το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του, μπορούμε να απολαμβάνουμε πολύ περισσότερα από αυτά τα ψίχουλα που θέλει να μας πετά η αστική τάξη. Όχι μόνο λοιπόν πρέπει να εμποδίσουμε αυτά τα μέτρα, αλλά αν το κίνημα αποκτήσει μεγαλύτερη οργάνωση, τη μαζικότητα που απαιτείται και την μαχητικότητα που χρειάζεται, τότε θα βρεθεί και σε θέση να διεκδικήσει και από αυτά που έχει ήδη χάσει.

Τι εκτιμάμε σήμερα πως δικαιούμαστε να απολαμβάνουμε:

v Δραστική μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. 60 χρόνια για τους άνδρες, 55 για τις γυναίκες. 55 και 50 αντίστοιχα για τα ΒΑΕ.

v Αύξηση μισθών και συντάξεων, καλύτερες παροχές σε Υγεία και Πρόνοια.

v Δημόσια, καθολική υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση.

v Άμεση κατάργηση και όχι διευκόλυνση της ιδιωτικής ασφάλισης.

v Πλήρης σύνταξη στα 9000 ένσημα, ανεξάρτητα από την ηλικία.

Παράλληλα το ΠΑΜΕ και στην ΕΥΔΑΠ, βάζει την πρόταση για την κατάκτηση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης και εξέλιξης της κοινωνίας. Ένας δρόμος που στηρίζεται στην αντίληψη, πως αυτός που παράγει τον πλούτο με τη δουλειά του, δηλ. ο εργαζόμενος, πρέπει και να τον καρπώνεται, να του ανήκει. Αυτό βέβαια όλοι καταλαβαίνουμε πως αποτελεί αιτία πολέμου για τους καπιταλιστές, όμως εμείς έχουμε χρέος να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις, ώστε κάποια στιγμή να τον διεξάγουμε αυτόν τον πόλεμο. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό τόσο πιο καλά.

Αυτή τη στιγμή έχουμε έναν άλλο πόλεμο και γι αυτόν συγκεντρώνουμε δυνάμεις. Είμαστε οι πολλοί, έχουμε το δίκιο, οργανωμένοι μπορούμε να ανατρέψουμε τα σχέδια κυβέρνησης – κεφαλαιοκρατών.

Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να προετοιμάσουμε το έδαφος, ώστε να έχει επιτυχία η 48ωρη απεργία, μόλις η κυβέρνηση φέρει τα μέτρα για ψήφιση στη Βουλή.